COD to skrót od określenia „Cash on Delivery”; po polsku najczęściej określany jako „płatność za pobraniem”, oznacza usługę pobrania płatności za zamówienie podczas dostarczenia towaru do klienta. To model płatności za zakupy online popularny w wielu europejskich krajach.

PUDO to skrót od określenia „Pick-Up, Drop-Off”; określenie miejsca, w którym można odebrać lub nadać przesyłkę. To ciesząca się dużą popularnością wśród konsumentów metoda logistyki ostatniej mili, dostępna w ofertach operatorów logistycznych w Polsce i za granicą. Punktem PUDO mogą być sklepy i punkty usługowe, automaty paczkowe, kioski. Wykorzystanie PUDO w logistyce daje klientowi elastyczność w wyborze miejsca dostawy i momentu nadania lub odebrania przesyłki.

Q-commerce to skrót od angielskiego określenia quick commerce - model handlu elektronicznego, w którym przewiduje się szybką dostawę produktu na żądanie. Model ten zakłada maksymalne skrócenie procesu dostawy produktów do nabywcy, nawet do kilkunastu minut od złożenia zamówienia. Najbardziej popularne platformy q-commerce w Polsce oferują zakup produktów spożywczych, chemii gospodarczej i artykułów gospodarstwa domowego z dostawą do domu. Funkcjonują w oparciu o sieć małych sklepów, tzw. dark stores, rozproszonych na terenie miasta, w celu skrócenia dystansu fizycznego i umożliwienie sprawnego dostarczenia zakupów na wybrany adres.

.

WMS to skrót od określenia Warehouse Management System - wyspecjalizowany magazynowy system informatyczny. Służy do codziennego zarządzania procesami magazynowymi w celu ich kontroli, optymalizacji i prawidłowego przepływu. System WMS może być częścią szerszego systemu ERP w formie modułu, ale częściej jest osobnym narzędziem, którym dysponują pracownicy odpowiadający za poprawną pracę magazynów firmowych.

White label jest to produkt lub usługa, której producentem i sprzedawcą są dwie różne firmy. Firma oferująca produkt swoim klientom nie jest jego producentem, ale sprzedaje go pod swoją marką. Istnieje wiele firm oferujących produkty white label innym firmom (np. kosmetyki) i zdarza się, że jeden produkt jest sprzedawany pod kilku lub kilkunastoma „szyldami”. Ten model jest często stosowany w przypadku produktów lub usług, które firma chce sprzedawać pod własną marką, bez ponoszenia kosztów związanych z ich produkcją. W porównaniu do produktów private label, model ten umożliwia ograniczenie kosztów.

Pojęcia User Experience (UX) i User Interface (UI) są ściśle związane z projektowaniem wizualnym stron internetowych, aplikacji webowych i mobilnych. Praca projektantów UX i UI wzajemnie uzupełnia się. UX polega na projektowaniu doświadczeń użytkownika podczas korzystania z witryny czy aplikacji. Do tego niezbędna jest wiedza dotycząca m.in. badania potrzeb, preferencji, nawyków użytkowników oraz zagadnień deweloperskich. UI design jest skoncentrowany wokół percepcji użytkownika. Celem projektanta UI jest stworzenie atrakcyjnej wizualnie, angażującej, dopasowanej do użytkownika i intuicyjnej witryny bądź aplikacji, z wykorzystaniem różnych technik projektowych.

TACOS to skrót od angielskiego określenia Total Advertising Cost of Sale - to wskaźnik zwrotu z inwestycji poniesionych w ramach kampanii reklamowej typu PPC (pay-per-click) prowadzonej w serwisie Amazon. Ta platforma sprzedaży internetowej posiada własne narzędzia do promocji, stąd wskaźnik TACOS został stworzony specjalnie na określenie zysków z prowadzonych działań reklamowych PPC w tym marketplace.

SEO to skrót angielskiego określenia Search Engine Optimisation. SEO oznacza zbiór metod optymalizacji witryny internetowej (serwisu, sklepu, produktu), w wyniku której osiąga się jak najwyższe pozycje w organicznych wynikach wyszukiwania. Do najbardziej popularnej wyszukiwarki w Europie i na świecie zalicza się Google, więc termin pozycjonowania (SEO) stosuje się najczęściej w odniesieniu do tego serwisu. Praktyka SEO obejmuje liczne działania, świadczone najczęściej przez specjalistów ds. pozycjonowania lub marketingu internetowego. Termin SEO stosuje się też wobec działań dotyczących optymalizacji listy produktów pod wyszukiwarkę marketplace, np. na Amazon. Działanie to wymaga znajomości środowiska danego marketplace, jednak cel jest ten sam – zaistnieć w jak najlepszych wynikach wyszukiwania pod określonymi słowami kluczowymi. Najlepiej na pierwszej pozycji.

ROPO to model zachowania konsumenta, który szuka w Internecie informacji o produkcie, ale zakupu dokonuje w sklepie tradycyjnym. W przypadku reverse ROPO, ten schemat jest odwrócony i konsument sprawdza produkty w sklepach tradycyjnych, ale zakupu dokonuje online. Badanie takich zachowań konsumenckich jest ważne dla sklepów internetowych, które chcą zrozumieć, które czynniki wpływają na odpływ klientów ze sklepu online do kanałów sprzedaży offline i na odwrót.

ROPO to skrót od określenia Research Online Purchase Offline.

ROI to skrót od angielskiego określenia Return on Investment. ROI to wskaźnik zwrotu z inwestycji, oceniający stopień jej efektywności. Pozwala określić skuteczność prowadzonych działań marketingowych w ramach całego planu reklamy i promocji (do określenia efektywności reklam można posłużyć się wskaźnikiem ROAS), określając kwotę zwrotu z danej inwestycji w odniesieniu do jej kosztów (wytworzenia i reklamy). Wynik ROI wyraża się w procentach.

ROAS to skrót angielskiego określenia Return on Advertisement Spend. ROAS to wskaźnik zwrotu z inwestycji w reklamę. Pozwala określić skuteczność prowadzonych kampanii reklamowych w odniesieniu do pozyskanego przychodu dla firmy z tej reklamy lub kampanii. Wskaźnik ROAS jest z powodzeniem wykorzystywany w reklamie internetowej, ponieważ zaawansowana analityka pozwala na dokładne oszacowanie wartości zwrotu z danego kanału promocji. Możliwe jest też stosowanie go w przypadku mediów offline, jak telewizja czy radio.

PPC to skrót od angielskiego określenia pay-per-click. PPC oznacza rodzaj kampanii reklamowej w Internecie, w której reklamodawca płaci wtedy, gdy użytkownik kliknie w daną reklamę. Model rozliczeń PPC jest najczęściej stosowany w przypadku reklam prowadzonych w wyszukiwarce internetowej, wyszukiwarce na marketplace, ale też w mediach społecznościowych, np. w systemie reklamowym Facebooka.

PIM to skrót od angielskiego określenia Product Information Management. PIM oznacza platformę internetową do zarządzania wszystkimi informacjami o produktach. Te specjalistyczne narzędzia przeznaczone dla firm są bazą danych potrzebną do prowadzenia sprzedaży w sklepach e-commerce, w marketplace’ach i innych kanałach dystrybucji. Korzyścią z wdrożenia systemu PIM jest możliwość aktualizacji informacji o produkcie w jednym narzędziu. Dzięki integracji, zaktualizowane dane są automatycznie przekazywane do zewnętrznych systemów sprzedaży. Systemy PIM ułatwiają więc pracę i zarządzanie, szczególnie w przypadku dużego, różnorodnego asortymentu i wielu kanałów sprzedaży.

One step checkout to angielskie określenie na końcowy proces realizacji zamówienia w sklepie internetowym. Polega na spłaszczeniu struktury procesu finalizacji zamówienia do jednej podstrony. Pozwala to przyspieszyć dokonanie zakupu przez klienta, umożliwia mu podgląd całego procesu zakupu w jednym miejscu. Dla sklepu pozwala zmniejszyć ryzyko porzucenia koszyka przez klienta.

Omnichannel to zbiór działań, które firma podejmuje w celu zapewnienia spójnych doświadczeń sprzedażowych klienta (customer experience) we wszystkich kanałach sprzedaży i komunikacji z klientem (online i offline). Strategia omnichannel zakłada obecność marki w wielu kanałach sprzedaży i komunikacji (social media, sklep internetowy, sklep stacjonarny, marketplace, targi itp.). W odróżnieniu od stgrategii multichannel, omnichannel zakłada wypracowanie spójnych doświadczeń klienta we wszystkich kanałach. Dzięki strategii omnichannel klienci mogą łatwo dokonywać zakupów online, odbierać produkty w sklepie stacjonarnym czy punkcie odbioru lub zamówić produkty online i zwrócić w sklepie stacjonarnym. Dla firm korzyścią z wdrożenia strategii omnichannel jest dotarcie z ofertą do większej grupy potencjalnych klientów, zwiększenie skuteczności działań promocyjnych i zwiększenie sprzedaży.

Multichannel, czyli strategia wielokanałowa, to podejście do sprzedaży i marketingu, w której w celu dotarcia do klientów firma wykorzystuje wiele kanałów dystrybucji i komunikacji. Jej zaletą jej możliwość do dotarcia do szerszej grupy odbiorców w porównaniu do oparcia strategii o jeden kanał marketingu lub sprzedaży. Wykorzystanie wielu kanałów pozwala też na dopasowanie komunikacji i procesu sprzedażowego do zmieniających się preferencji klientów oraz bieżących trendów. W odróżnieniu od strategii omnichannel, kanały wykorzystywane w strategii wielokanałowej działają od siebie niezależnie, a klienci mogą mieć różne doświadczenia (customer experience), w zależności od używanego kanału. Strategia multichannel nie wymaga więc tworzenia spójnej, jednolitej strategii. Uwaga poświęcana jest każdemu kanałowi z osobna a komunikaty mogą być dopasowane do każdego z nich indywidualnie.

Merchant to najprościej mówiąc – sprzedawca; angielskie określenie na podmiot (firmę, osobę) prowadzący sklep internetowy.

M-commerce oznacza sprzedaż i zakupy internetowe z wykorzystaniem urządzeń mobilnych (telefon, tablet). M-commerce daje klientom możliwość dokonywania zakupów w każdym miejscu i czasie z wykorzystaniem sklepów internetowych, platform sprzedażowych (marketplace) i mediów społecznościowych. Poza sprzedażą i zakupem produktów i usług, aplikacje m-commerce udostępniają też dokonywanie płatności mobilnych, przeglądanie katalogów produktów, porównywanie cen itp. M-commerce to skrót od angielskiego określenia mobile commerce.

Marketplace, czyli dosłownie „rynek”, to elektroniczna platforma sprzedażowa, w której kupujący mają dostęp do produktów od wielu sprzedawców w różnych kategoriach, definiowanych przez daną platformę. Sklepy marketplace dzielą się ze względu na zasięg: lokalny (na terenie jednego kraju) lub międzynarodowy (jedna platforma dostępna w kilkunastu czy kilkudziesięciu krajach), specjalizację  (marketplace horyzontalne i wertykalne) oraz na grupę docelową (marketplace B2B, B2C, C2C). Marketplace może działać na zasadzie aukcji, gdzie przedmioty są sprzedawane na podstawie ofert kupujących, lub sklepu internetowego, gdzie cena jest ustalana przez sprzedawcę. Marketplace pozwala tworzyć szeroką ofertę produktów i zróżnicowaną ofertę cenową, udostępnia proste i intuicyjne procesy transakcji i dostawy dla klientów. Z tego powodu jest najpopularniejszym sposobem na zakupy w Internecie w wielu krajach. Najbardziej znanymi przykładami marketplace’ów są Allegro, Amazon, OLX, eBay czy Etsy.

Listing to karta produktowa lub strona produktowa w sklepie internetowym lub na marketplace, prezentująca ofertę sklepu. Na jej zawartość składają się informacje o produkcie w formie tytułu, opisu, zdjęć i filmów oraz ceny. Umożliwia klientom zapoznanie się z najważniejszymi informacjami o produkcie.

Konwersja to określenie związane z marketingiem i sprzedażą. Odnosi się do użytkownika strony internetowej, sklepu internetowego, platformy zakupowej, serwisu społecznościowego, który dokonał zakupu bądź zrealizował inny cel określony przez sprzedawcę lub reklamodawcę (np. uzupełnił formularz kontaktowy w ramach kampanii reklamowej lub zarejestrował konto w sklepie).

GMV to skrót od angielskiego określenia Gross Merchandise Value, oznacza wskaźnik łącznej wartości sprzedanych towarów w danym okresie w kanałach e-commerce.

Green commerce to sposób prowadzenia handlu, w którym nadrzędnym celem jest zrównoważony rozwój i minimalizowanie negatywnego wpływu działalności sprzedażowej na środowisko naturalne. Polega na sprzedaży produktów i usług, które są produkowane i oferowane w sposób przyjazny środowisku, np. poprzez wykorzystanie ekologicznych materiałów, redukcję zużycia energii i emisji gazów cieplarnianych w procesie produkcji.

Fulfillment odnosi się do procesu realizacji zamówienia i dostarczenia produktu do klienta, który jest wykonywany przez zewnętrzną firmę (outsourcing) na terenie kraju producenta lub za granicą. W tym modelu współpracy B2B firma-sprzedawca powierza firmie specjalizującej się w fulfillment proces realizacji złożonych zamówień i dostawy na adres klienta. Wartością dla przedsiębiorcy jest oszczędność zasobów w procesie kompleksowej realizacji zamówień, obsługa zwrotów oraz odciążenie magazynu, bowiem fulfillment umożliwia przechowywanie produktów w firmie realizującej wysyłki. Usługa fulfillment rozwinęła się wraz ze wzrostem popularności handlu internetowego (e-commerce). Popularnymi firmami świadczącymi tę usługę w Polsce są np. InPost i Omnipack.

Fintech to firma łącząca nowoczesne technologie ze światem finansów (fintechy nie są jednak bankami), kierująca swoje produkty i usługi do osób prywatnych i przedsiębiorstw. Fintechy opracowują różnorodne aplikacje, narzędzia internetowe związane m.in. z płatnościami, zarządzaniem finansami, wymianą walut, przelewami zagranicznymi, inwestowaniem itp. W handlu transgranicznym fintechy pomagają konsumentom w zakupie zagranicznym, oferując atrakcyjne kursy wymiany walut i proste płatności, a sprzedawcom – uproszczenie procedur płatności transgranicznych, co przyspiesza proces wprowadzenia produktów na zagraniczny rynek.

Feed produktowy to plik komputerowy zawierający informacje o produktach dostępnych u sprzedawcy internetowego. Przygotowywany w celu prowadzenia sprzedaży w internetowych platformach sprzedażowych lub promocji w serwisach reklamowych (np. Google, Facebook) oraz porównywarkach cenowych. Feed produktowy określa m.in. nazwy produktów, identyfikator produktu, markę, kategorie produktowe, cenę, cechy, pojemność i wagę czy inne cechy fizyczne i użytkowe produktu, zwane atrybutami. Przygotowuje się go na podstawie wytycznych platformy, w której prowadzona jest sprzedaż lub promocja – każdy serwis określa własne atrybuty, które powinny znaleźć się w feedzie. Wysoka jakość informacji zawartych w pliku zwiększa szansę na wyróżnienie oferty, pozyskanie ruchu na stronę sklepu internetowego lub stronę oferty w katalogu marketplace.

FBA i FBM to modele sprzedaży oferowane przez Amazon. FBA, czyli Fullfilment by Amazon, dotyczy procesu sprzedaży produktu, w którym Amazon przejmuje na siebie obowiązki związane z magazynowaniem produktu, zapakowaniem go, wysyłką do klienta na adres dostawy oraz obsługą zwrotu. W modelu Fullfilment by Merchant (FBM) takie obowiązki bierze na siebie sprzedawca, co wiąże się z koniecznością posiadania własnego magazynu i osób obsługujących wysyłkę paczek.

ERP jest zintegrowanym systemem informatycznym, służącym do zarządzania zasobami przedsiębiorstwa. System ERP umożliwia automatyzację procesów i integrację różnych obszarów działalności firmy w jednym programie komputerowym. Integracja modułów zapewnia płynny przepływ informacji w czasie rzeczywistym. Kilkunastu pracowników jednocześnie może wykonywać prace w systemie ERP. Przykładowymi modułami, które może integrować system ERP, są dane księgowe i finansowe, sprzedażowe, magazynowe, związane z produkcją, logistyką oraz administracją.

ERP to skrót od angielskiego określenia Enterprise Resource Planning.

EDI to skrót od Electronic Data Interchange, czyli elektronicznej wymiany danych. EDI jest to proces przesyłania zamówień oraz dokumentów handlowych (np. faktury, zamówienia) między dwoma systemami, bez konieczności ich ręcznego przepisywania. EDI jest często stosowane w handlu internetowym i pomaga usprawnić procesy sprzedaży oraz zarządzania danymi handlowymi.

Dropshipping to metoda prowadzenia sprzedaży internetowej, w której sklep internetowy lub sprzedawca na marketplace nie posiada fizycznie towarów. Sprzedawca korzysta z magazynu dostawcy lub producenta, któremu przekazuje zamówienia złożone przez jego sklep. Pakowanie i wysyłka odbywa się bezpośrednio z magazynu producenta, a więc sprzedawca nie pośredniczy w procesie realizacji zamówienia. Dzięki temu sklep internetowy nie ponosi kosztów związanych z przechowywaniem towarów. Nie musi posiadać też pracowników odpowiadających za pakowanie i wysyłkę. Zadaniem sklepu jest pozyskanie klienta poprzez marketing, sprzedaż, obsługa klienta oraz zarządzanie zwrotami towarów.

Customer journey to angielskie określenie dot. ścieżki klienta, czyli sumy wszystkich interakcji klienta z daną firmą podczas całej relacji określonej w czasie. Proces customer journey rozpoczyna się od pierwszego styku z firmą (np. poprzez zobaczoną reklamę), aż do ostatniego etapu, który może skończyć się przed lub po dokonaniu zakupu. Customer journey opracowuje się w celu zrozumienia klienta, jego potrzeb i celów oraz oczekiwań na każdym etapie styku z firmą, aby zaprojektować odpowiednie customer experience (CX).

Customer Experience (CX) to określenie na doświadczenia klienta podczas kupowania produktów lub korzystania z usług na stronie internetowej lub w sklepie internetowym. CX dotyczy wszystkich interakcji między klientem a firmą, od pierwszego wejścia na stronę, przez dokonanie zakupu, aż po obsługę posprzedażową. Dobrze zaprojektowany CX ułatwia proces zakupowy i buduje pozytywne wrażenia z kontaktu z daną firmą lub marką, dzięki temu firma zwiększa swoje szanse na powrót klienta w przyszłości.

Content marketing to strategia marketingowa, w której tworzy się i udostępnia wartościowe treści, w celu przyciągnięcia potencjalnych klientów (in-bound marketing) i zainteresowania swoją ofertą. W ramach content marketingu powstają różne rodzaje treści, takie jak artykuły na blogu, filmy, infografiki, podcasty, e-booki, a nawet memy i kreatywne posty w mediach społecznościowych.

CLV to wskaźnik pozwalający oszacować całkowitą wartość przychodu od danego klienta lub segmentu klientów z transakcji sprzedaży w danym przedziale czasowym. Wskaźnik CLV oblicza się mnożąc trzy wartości – średniej wartości zamówienia dokonanego przez danego klienta w danym okresie x ilość transakcji sprzedaży w danym okresie (zazwyczaj przez rok) x średnia długość trwania relacji handlowej (w latach).

Buy Box na Amazonie to obszar na stronie produktu, gdzie klienci mogą kliknąć przycisk "Dodaj do koszyka" lub "Kup teraz", aby dodać dany produkt do swojego koszyka lub dokonać zakupu. Na stronie produktu (np. telefonu komórkowego określonego modelu) często pojawia się wiele ofert od różnych sprzedawców. Jednak tylko jeden sprzedawca może otrzymać Buy Box, co oznacza, że ​​ma on swojego rodzaju „pierwszeństwo” wśród innych firm, oferujących ten sam produkt. Buy box jest narzędziem Amazona, który umożliwia większą sprzedaż firmie, której uda się go wygrać.

API to skrót od słów Application Programming Interface. API to rodzaj komputerowego tłumacza, który umożliwia aplikacjom komunikację między sobą. Dzięki niemu programy automatycznie przesyłają i odbierają informacje. API jest wykorzystywane m.in. w aplikacjach mobilnych lub serwisach internetowych.

Cross-dock to model logistyki magazynowej, który jest wykorzystywany w celu przyspieszenia procesu dystrybucji towarów. W magazynie cross-dock towar jest odbierany bezpośrednio z jednego transportu i przekazywany do kolejnego transportu, bez przechowywania go w magazynie na dłuższy czas.

Checkout to angielskie określenie na końcowy proces realizacji zamówienia w sklepie internetowym. Dotyczy zamówienia, które klient dodał do koszyka, a następnie podjął dodatkową aktywność w celu sfinalizowania zakupu. W procesie checkout użytkownik jest proszony o podanie dokładnych danych personalnych, adresu pocztowego, określenia sposobu płatności i realizacji dostawy, czy też akceptację regulaminu. Optymalizacja procesu checkout pozwala na zwiększenie sprzedaży w sklepie internetowym.

Spis treści

Spis treści

Dyrektywa WEEE: Zasady międzynarodowej sprzedaży urządzeń elektrycznych online

Dyrektywa WEEE UE, a dokładniej Dyrektywa 2012/19/UE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego – to akt prawny Unii Europejskiej regulujący postępowanie oraz utylizację odpadów elektrycznych i elektronicznych. Skrót WEEE oznacza Waste of Electrical and Electronic Equipment (odpady elektryczne i elektroniczne) i najczęściej wymawiany jest jako „W-E-E-E”, „Wiii” lub dla uproszczenia „W3E” bądź „W-drei-E”.

autor:
Otoneso

WEEE

Mówiąc najprościej, dyrektywa określa zasady postępowania z elektrośmieciami we wszystkich państwach członkowskich UE. Można ją uznać za odpowiednik unijnej dyrektywy opakowaniowej, lecz w zakresie recyklingu sprzętu elektrycznego i elektronicznego. W związku z tym każde państwo UE wdrożyło własne systemy recyklingu urządzeń elektrycznych oraz baterii. Kluczową zasadą, na której opiera się dyrektywa, jest rozszerzona odpowiedzialność producenta, co oznacza, że podmioty wprowadzające elektronikę na rynek są zobowiązane do organizacji i finansowania jej późniejszej utylizacji.

EPR: Rozszerzona Odpowiedzialność Producenta

Zasada rozszerzonej odpowiedzialności producenta (EPR – Extended Producer Responsibility) nakłada na producentów oraz podmioty wprowadzające produkty na rynek obowiązek ponoszenia odpowiedzialności za cały cykl życia ich wyrobów. Odpowiedzialność ta nie kończy się wraz ze sprzedażą produktu. Przeciwnie – producenci oraz dystrybutorzy muszą również zapewnić właściwe zagospodarowanie swoich produktów po zakończeniu ich użytkowania przez konsumentów. Mówiąc krótko: każdy, kto wprowadza na rynek urządzenia elektryczne lub baterie, jest zobowiązany do zapewnienia ich zgodnego z przepisami recyklingu, zgodnie z unijnymi regulacjami.

Rejestracja WEEE i numer WEEE

Każdy producent lub dystrybutor sprzętu elektrycznego w Unii Europejskiej musi uzyskać numer WEEE oraz dokonać formalnej rejestracji swoich produktów. Rejestracja WEEE ma na celu zagwarantowanie, że producenci spełniają swoje zobowiązania w zakresie ekologicznej utylizacji i recyklingu zużytego sprzętu.

Proces uzyskania numeru WEEE różni się w zależności od kraju i wymaga podania informacji dotyczących kategorii oraz ilości wprowadzanych produktów.

Wpływ dyrektywy WEEE na handel internetowy

Choć zasady recyklingu sprzętu elektrycznego i elektronicznego wynikają ze wspólnej dyrektywy unijnej, ich konkretne wdrożenie różni się w poszczególnych krajach. W większości państw rejestracja oraz uiszczanie opłat recyklingowych są obowiązkowe, jednak szczegółowe wymagania, odpowiedzialne instytucje, systemy recyklingu oraz wysokość opłat są odmiennie regulowane w każdym kraju.

Dla sprzedawców internetowych oznacza to znaczne obciążenia administracyjne. W przeciwieństwie do przepisów dotyczących opakowań, w ramach systemu WEEE zwykle nie obowiązują progi zwolnień lub są one bardzo niskie. Sprzedawcy prowadzący sprzedaż transgraniczną muszą zatem rejestrować się i uiszczać opłaty recyklingowe oddzielnie w każdym kraju, nawet jeśli działają wyłącznie na terenie Unii Europejskiej. Obowiązek ten dotyczy również małych sklepów internetowych i startupów, które dopiero rozpoczynają sprzedaż elektroniki na rynkach europejskich – i to jeszcze przed dokonaniem pierwszej transakcji.

Dodatkowo sprzedawcy internetowi bez fizycznej siedziby w danym kraju muszą wyznaczyć w każdym państwie docelowym tzw. upoważnionego przedstawiciela (Authorized Representative). Przedstawiciel ten przejmuje obowiązki sprzedawcy związane z przestrzeganiem przepisów WEEE w danym kraju. W praktyce oznacza to, że sklepy internetowe sprzedające elektronikę z Niemiec do całej UE muszą zarejestrować się w 27 krajach i wyznaczyć WEEE-przedstawiciela w 26 z nich.

Wymagania WEEE w Unii Europejskiej i poza nią

Implementacja dyrektywy WEEE różni się w zależności od państwa członkowskiego UE. Każdy kraj ma własne procedury i instytucje nadzorujące zgodność z przepisami. W Niemczech za rejestrację i kontrolę przestrzegania dyrektywy odpowiada Fundacja ear (Stiftung Elektro-Altgeräte Register). W innych krajach UE działają podobne organy regulacyjne, które monitorują przestrzeganie przepisów oraz organizują systemy recyklingu.

Regulacje WEEE w krajach spoza UE

Państwa spoza Unii Europejskiej często wdrażają własne przepisy dotyczące utylizacji i recyklingu sprzętu elektrycznego, które w wielu przypadkach bazują na założeniach dyrektywy WEEE. Jednak konkretne wymagania mogą się znacznie różnić, dlatego przed eksportem elektroniki do krajów trzecich firmy powinny dokładnie zapoznać się z obowiązującymi tam przepisami. Brak zgodności z lokalnymi regulacjami może skutkować karami finansowymi, a nawet zakazem importu.

Przykłady praktycznej implementacji WEEE

  1. Niemcy (UE): Producent lub importer musi zarejestrować swoje produkty w Fundacji ear, zgłaszać ilość wprowadzanych urządzeń i finansować ich recykling.

Ze względu na różnorodność regulacji, eksporterzy elektroniki powinni przed każdą wysyłką dokładnie sprawdzić obowiązujące wymogi w kraju docelowym.

Co zalicza się do urządzeń elektrycznych zgodnie z WEEE?

Choć w przypadku wielu produktów jest oczywiste, że należą do kategorii sprzętu elektrycznego (np. suszarki do włosów, tostery czy odtwarzacze DVD), w przeszłości dochodziło do licznych sporów dotyczących klasyfikacji niektórych urządzeń.

Jednak od 2018 roku obowiązuje zasada Open Scope („otwarty zakres”), zgodnie z którą wszystkie produkty przewodzące prąd elektryczny w jakiejkolwiek formie są uznawane za sprzęt elektryczny i podlegają dyrektywie WEEE. Oznacza to, że do obowiązkowej rejestracji podlegają również:

W praktyce nawet firmy, które nie zajmują się stricte elektroniką, mogą podlegać obowiązkom wynikającym z dyrektywy WEEE. Dlatego każdy sprzedawca lub producent wprowadzający na rynek urządzenia z komponentami elektronicznymi powinien sprawdzić, czy jego produkty wymagają rejestracji oraz spełnienia obowiązków związanych z recyklingiem.

Zgodność z WEEE: Oddział, Pełnomocnik i Sprzedaż Bezpośrednia do Krajów UE

Firmy, które nie posiadają własnej siedziby w danym kraju Unii Europejskiej, mają możliwość wyznaczenia upoważnionego pełnomocnika WEEE (Authorized Representative). Jest to podmiot odpowiedzialny za rejestrację firmy oraz zapewnienie zgodności z przepisami w imieniu przedsiębiorstwa na danym rynku.

Pełnomocnik zajmuje się m.in.:

Usługi tego typu oferują wyspecjalizowane firmy, takie jak Ecosistant, które zapewniają kompleksowe wsparcie w zakresie zgodności z przepisami WEEE, pomagając przedsiębiorstwom uprościć procesy rejestracyjne i uniknąć potencjalnych sankcji w krajach docelowych.

Dzięki temu sprzedawcy internetowi oraz producenci mogą legalnie prowadzić działalność w zakresie sprzedaży elektroniki w innych krajach UE, bez konieczności zakładania tam oddziału.

Wdrożenie dyrektywy WEEE w Niemczech

W Niemczech dyrektywa WEEE została wdrożona poprzez Elektrogesetz (ElektroG) oraz Batteriegesetz (BattG). Przepisy te dotyczą wszystkich firm, które:

Najważniejsze obowiązki wynikające z ElektroG i BattG

Każda firma objęta przepisami musi spełnić następujące wymagania:

Podsumowanie

Dyrektywa WEEE (2012/19/UE) reguluje zasady zbiórki, recyklingu i utylizacji zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego w krajach Unii Europejskiej. Obowiązuje zasada Rozszerzonej Odpowiedzialności Producenta (EPR), według której producenci i dystrybutorzy muszą zapewnić właściwe zagospodarowanie swoich produktów po zakończeniu ich użycia. Każda firma sprzedająca elektronikę w UE musi zarejestrować się w systemie WEEE i uzyskać numer WEEE, który potwierdza spełnianie wymogów recyklingowych. Przepisy te obejmują praktycznie wszystkie produkty zawierające elementy elektroniczne – od sprzętu AGD po zabawki i gadżety z bateriami.

W przypadku sprzedaży internetowej do wielu krajów UE konieczna jest osobna rejestracja i opłaty recyklingowe w każdym państwie. Firmy bez siedziby lokalnej muszą wyznaczyć upoważnionego przedstawiciela (Authorized Representative), który przejmuje obowiązki związane z WEEE. Regulacje różnią się w zależności od kraju, zarówno w zakresie procedur, jak i wysokości opłat. Dla eksporterów elektroniki ważne jest również sprawdzenie przepisów WEEE poza UE, np. w Wielkiej Brytanii czy Szwajcarii. Brak zgodności z przepisami może skutkować karami finansowymi i zakazem sprzedaży produktów. Przepisy WEEE mają na celu ochronę środowiska i zapewnienie odpowiedzialnego recyklingu elektroodpadów na terenie Europy.

Otoneso

autor artykułu

Rejestracja opakowań i odpadów w UE na wszystkich etapach: od zgłoszenia firmy do odpowiednich organów, przez raportowanie ilości opakowań wprowadzanych na rynek, po monitorowanie zgodności i rozliczanie się z lokalnymi systemami.

Wizytówka firmy